Անկասելի արագությամբ, փլուզվում ենք նաև ներսից. Լիլիթ Գալստյան

ՀՅԴ Հայաստանի Գերագույն մարմնի անդամ, ՀՀ ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Լիլիթ Գալստյանը գրում է.

«Պարզապես լինել տրոյական ձի.

Երկրում բարոյական և քաղաքական ծանր ճգնաժամ է, ու վիհը գնալով լայնանում է ու խորանում՝ լափելով նորանոր շերտեր։ Մենք՝ անկասելի արագությամբ, փլուզվում ենք նաև ներսից։

Ասես ատելության ու քանդումի մոլուցքով տառապող մի մոլագար՝ աչքերը փակած սև լաթով ու նույնքան էլ սև հոգով, ընկել է մեր մեջ ու վրեժ է լուծում․ հոտի վրա հարձակված գայլերի ոհմակի վարքով ու էությամբ, որ հետո հեռանում է՝ ճերմակ ձյան վրա թողնելով գառների սպանդն ու նրանց արյան հետքերը․․․

Մենք արյունաքամ ենք լինում բարոյականության ճգնաժամից․․․

Բայց սա՝ այս պատկերը, սոսկ անբարոյականության վիհի, ուրացման կան սեփական ընտանիքը դավաճանելու մասին չէ, սա նաև հաղորդում է հանցագործության մասին, նաև այն մասին, թե ինչպես չի կարելի իշխանական դավադրությունների, հայ ժողովրդի միասնականությունն ու հավատը պառակտելու, թշնամական օրակարգը սպասարկելու գործիք դառնալ։ Պարզապես լինել տրոյական ձի։

Այս սեղանի շուրջ նստած յուրաքանչյուրը վստահաբար գիտի, որ ՀՀ սահմանադրությամբ եկեղեցին անջատ է պետությունից։

Գիտի նաև, որ Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու ու նրա սպասավորների դեմ հալածանքներն հակասահմանադրական են և հանցակազմ են պարունակում թե՜ ՀՀ Օրենսդրությամբ, թե՝ միջազգային կոնվենցիաներով։

Բայց կան նաև հանցանքից ծանր մեղքեր, որոնք անսահմանելի են, օրենքից էլ բարձր։ Եվ դուք դա ավելի լավ գիտեք, քան որևէ մեկը։ Օրենքից էլ ավելին՝ համամարդկային, հազարամյա բյուրեղացած ճշմարտություններ՝ արտացոլված Սուրբ Գրքում։

Բայց դուք ձեր առաքելության գիտակցումը չունեցաք, գերադասեցիք պառակտման ու փլուզման գործիք դառնալ, դառնալ շարքային քար նետող՝ Ավետարանից հայտնի, նույքան էլ հայնի՝ երեսուն արծաթի սպասավոր․․․

Դուք գերադասեցիք լրացնել Հայ Առաքելական Եկեղեցին հալածանքների ու ասպատակության ենթարքած հերձվածողների, զանազան քոչվորների, մոնղոլ-թաթարներների ու բոլշեւիկների շարքերը ․․․:

Ու հիմա, ինքնաարդարացման ճիգի մեջ, 26 տարվա հեռվից հանկարծ մտքի պայծառացումով արդարանում եք, թե «Այս ամենը գուցե չլիներ, եթե արդար, առանց ահաբեկումների լիներ 1999թ. կաթողիկոսական ընտրությունը»:

«Վերջին ամիսներին․․․աննախադեպ վտանգավոր իրավիճակ է ստեղծել ինչպես հայրենիքում, այնպես էլ Սփյուռքում՝ խաթարելով մեր ժողովրդի անդորրը, հավատն ու միասնությունը»- առաջին անգամվա «կուսակրոն» զարմանքով հայտարարում եք դուք և բոլորովին էլ նկատի չունեք ո՜չ երեքհազարամյա Արցախի կորուստը, ո՜չ 5000 հայորդիների նահատակությունը, ո՜չ թուրքին թողած 400-ից ավելի վանքերն ու եկեղեցիները, ոչ էլ թշնամու վանդալիզմի զոհ գնացող Արցախի հոգևոր-մշակութային հսկայական ժառանգությունը։

«Հայ Առաքելական եկեղեցու կողմից հայրենիքին ու հայրենի պետությանը չպետք է և չի կարող որևէ վնաս, վտանգ սպառնալ», դատախազական ինքնավստահությամբ ու հավատաքննիչի բարքով հայտարարում եք դուք ՝ մեղադրելով սեփական ընտանիքը, աբհաղորդ ու անգիտակից նրա առաքելությանը։ Ի՞նչ սպառնալիքի մասին է։ Եվ սա այն դեպքում, որ Մայր Աթոռն ու Օծյալ Վեհափառը/միամտորեն կարծում էի, թե նաև դուք բոլորդ/ ամիսներ շարունակ հայհոյախոսության, կոմպրոմատների, շանտաժի, հալածանքի ու ատելության խոսքի թիրախում եք եղել։

Մի՞թե ես պիտի ձեզ ասեմ, որ Հայ Առաքելական եկեղեցու դեմ արշավն ավելին է, քան Հայ եկեղեցու նկատմամբ ասպատակությունը։ Սա ուղիղ հարված է մեր ժողովրդին, նրա ամենահզոր ազգային ինստիտուտին եւ պարզապես մեր ինքնությանն ու միասնականությանը։ Սա թշնամու ձեռագիր է ու թշնամական պատվեր՝ պատերազմի վերքերը չսպիացրած հայ հասարակությանն էլ ավելի նվաստացնող ու հյուծող։

Մի բանում եմ ձեզ հետ համամիտ․ «Այս ամենը հարիր չէ մեր եկեղեցու ոգուն ու կանոններին, հակասում է ժողովրդի միասնությունը պահելու մեր եկեղեցու առաքելությանը»։

Այո, այդպես է, և դուք դավաճանում եք հենց այդ առաքելությանը, ձերը դատավճիռ է ընդդեմ եկեղեցու և ոչ սրտացավի ու ապաքինող հոգևորականի վարք։

Եվ դուք ավելի քան լավ գիտեք, թե այս ամենն ինչ անուն ունի և ինչպես է արձանագրվելու պատմության մեջ․․․Այն պատմության մեջ, ուր ամոթի և ողբերգության մի քանի էջ էլ դուք հեղինակեցիք․․․

ինքնամաքրումի ճանապարհը չի կարող անցնել դավաճանության միջով։

Ոմանց ճանաչում էի և հարգում։

Ափսոս․․․»: