Ինչպես Թալեաթի հետ նարդի խաղալը չփրկեց Զոհրապին ցեղասպանվելուց, այնպես էլ Էրդողանի հետ սիրախաղը չի պաշտպանելու Հայաստանին Թուրքիայի հարձակումից

Այն, ինչ այսօր անում է Նիկոլ Փաշինյանի վարչախումբը, պատմության մեջ հայտնի է «ագրեսորին խաղաղեցման քաղաքականություն» կամ Appeasement անունով:

Սա քաղաքական գիծ է, ըստ որի հնարավոր է ագրեսորին զսպել բանակցություններով և զիջումներով, ադպիսով կանխելով պատերազմը:

Նախքան Երկրորդ աշխարհամարտի մեկնարկը հենց այս քաղաքականությունն են վարել Եվրոպական խոշոր տերությունները` Անգլիայի նաև Ֆրանսիայի գլխավորությամբ:

Ոչ գաղտնի բանակցությունները, ոչ Չեխոսլովակիայի զիջումը Գերմանիային, ոչ որևէ կերպ նրան չգրգռելու քաղաքականությունը` չզսպեցին Գերմանիային, չկանխեցին ՄԵԾ պատերազմը, Ֆրանսիայի և Եվրոպայի մեծ մասի օկուպացումը, Լոնդոնում ռուբերի պայթումը....

Այս քաղաքականությունը միայն ժամանակ տվեց Գերանիային ավելացնելու ռազմական պոտենցիալը և հզորությունը, կառուցելու պատերազմի համար անհրաժեշտ ենթակառուցվածքները և ավելի պատրաստ լինելու այն պատերազմին, որն ինքը վարելու էր ամեն դեպքում:

Միայն ագրեսորի դեմ բոլոր միջոցներով պայքարելու գաղափարի ամրագրումից և դրա դեմ հնարավորինս ընդարձակ միջազգային կոալիցիա կազմելուց հետո հնարավոր եղավ պայքարել և հաղթել ֆաշիզմին:

Նույնն է հիմա Թուրքիայի պարագայում: Ինչպես Թալեաթի հետ նարդի խաղալը չփրկեց Զոհրապին ցեղասպանվելուց, այնպես էլ Էրդողանի հետ սիրախաղը չի պաշտպանելու Հայաստանին Թուրքիայի հարձակումից:

Հայաստան-Թուրքիա հարաբերությունների մեջ ամենամեծ սուտը, որ կիրառում է իշխող ուժն այն է, որ Թուրքիայի հետ «կարգավորված» հարաբերություններն ինքնին կանխարգելող և զսպող դեր կունենան պատերազմի դեպքում: Մինչդեռ այս ընթացքը Թուրքիան և Ադրբեջանն օգտագործում են պատրաստվելու համար, իսկ Հայաստանի ներկա իշխանությունները մեր հանրության զգոնությունը բթացնելու համար:

Սրանում համոզվել ցանկացողները կարող են նայել Թուրքիա-Սիրիա հարաբերությունների օրինակը, երբ հետզհետե «ջերմացող» թուրք-սիրիական հարաբերությունները չխոչընդոտեցին Թուրքիային ներգրավվելու Սիրիական ճգնաժամում, փաստացի ներխուժելու Սիրիա, պարբերաբար Սիրիայի տարածքում «հակաահաբեկչական» գործողություններ իրականացնելու համար:

Հետևաբար, ինչպես նախկինում, այնպես էլ հիմա, ագրեսորին դիմակայելու ամենաարդյունավետ քաղաքականությունը շարունակում է մնալ նրան բոլոր ճակատներում դիմադրելը, նրա դեմ պայքարում մենակ մնալու փոխարեն հանարավորինս լայն կոնսոլիդացիայի ստեղծումը, սեփական հնրության մոբիլիզացումը:

Բայց այս ամենն, իհարկե, չեն կարող անել օկուպացիոն վարչակարգերը:

Քրիստինե Վարդանյան

ՀՅԴ անդամ,

ՀՀ ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր