Ինքնամեդալ

Առավոտյան լրահոսի այս մի լուրը զարմացրեց` ՀՀ բնապահպանության նախկին նախարարն իր պաշտոնավարման ավարտից մեկ օր առաջ ստորագրել է նախարարության ոսկե մեդալով ինքն իրեն պարգևատրելու հրամանը:

Նախարարության լրատվության վարչությունից հաստատել են լուրը, թեև ընդգծել են, որ մեդալը նախարարին (այժմ՝ նախկին) շնորհվել է «համապատասխան հանձնաժողովի որոշմամբ»: Այսինքն՝ նախարարը տեղյակ չի եղել, ինքն իր աշխատասենյակում «միամիտ» նստած է եղել, մեկ էլ բերել են «երկարամյա անբասիր աշխատանքի համար» գերատեսչական ոսկե մեդալով իրեն պարգևատրելու որոշումը, դե, ինքն էլ, օրենքի մեռած, վերցրել` հանձնաժողովի որոշումը դարձրել է հրաման:

Հիմա դժվար է ասել, թե նախկին նախարարը զուտ մարդկայնորեն ինչպես է նայում երևույթին, բայց եթե նույնիսկ սնապարծության գերի իր միջի մարդը նրան թույլ է տվել գնալ այդքան արտառոց քայլի, ապա գոնե պետական չինովնիկի, պաշտոնյայի արժանապատվությունը պիտի ընդդիմանար և բռներ սույն հրամանագիրը ստորագրող մարդու ձեռքը: Ի դեպ, պաշտոնը լքելիս ինչ-որ բան, ինչ-որ վերջին հնարավոր բան իր հետ տանելու այս «պրակտիկան» հայ չինովնիկական դասի համար նորություն չէ: Նախկին գյուղնախարարներից մեկն իր աշխատասենյակի սառնարանն էր նույնիսկ տուն տանում:

Սակայն ամենատարօրինակն այն է, որ վերջին հնարավոր բանն էլ յուրացնելու այս հոգեբանությամբ պաշտոնյան մեր իշխանական վերնախավի կողմից պահանջված է այնքան, որ նա նախարարական աթոռը թողնում է, որ արժանավորապես գրավի… մարզպետականը:

Դժվար է ասել, թե երբ ժամանակը գա, ի՛նչ է տանելու նորընծա մարզպետն իր մարզից, արդյո՞ք մարզպետարաններն ունեն իրենց ոսկե մեդալները: Բայց եթե նույնիսկ չունեն էլ, այս հոգեբանությամբ մարդը վերջին պահին հաստատ մի բան կտանի:

Բ. Գասպարյան