«Փաշինյանը Տոկաևի հետ ունեցած զրույցներում շոշափե՞լ է Բաքվի հայ պատանդներին ազատ արձակելու խնդիրը»․ Վիտալի Մանասյան

Արցախյան պատերազմի վետերան Վիտալի Մանասյանի դիտարկումը՝  «ՄԵՐՁԵՆՈՒՄ ԵՆՔ ԹՈՒՐՔԱԿԱՆ ԱՇԽԱՐՀԻ ՀԵՏ: ՀԵՏՈ՞…» վերտառությամբ

«Կուզենայի նորովի անդրադառնալ Նիկոլ Փաշինյանի ղազախստանյան այցելությանը: Տրագիկոմիկական տեսք ուներ հայոց տիրակալը, երբ Ղազախստանի ղեկավար Տոկաևը նրա վզից կախեց իր երկրի բարձրագույն զարդաշղթան: Ապշել ու շփոթվել էր, երանելի ժպիտը չէր հեռանում նրա դեմքից: Պարզ երևում էր, որ Նիկոլն ինքն էլ չէր հասկանում, թե Ղազախստանին մատուցած իր ո՞ր  պատմական ծառայությունների համար է արժանացել նման շքեղափայլ ընդունելության ու պատվի:

Տաղանդավոր է ղազախ ժողովուրդն ամենայն հարգանք է դրսևորում ոչ միայն միջպետական հարաբերությունների նորացման մեծագույն վարպետ Նիկոլ Փաշինյանի,այլև՝  հայ գրերի հիմնադիր Մեսրոպ Մաշտոցի նկատմամբ՝ վերջինիս անունը շնորհելով մայրաքաղաքի փողոցներից մեկին: Ոչինչ, որ Նիկոլն այդ անունը հանել է նույնիսկ իր երկրի դպրոցական դասագրքերից:

Զարմանում ես՝  Հայաստանի խորապես շոյված ղեկավարն իրո՞ք չէր հասկանում, թե ինչու են իրեն այդչափ  մեծարում թյուրքալեզու աշխարհի կարևորագույն երկրներից մեկում: Դե~, թուրքը՝ թուրք, բայց բարեկամական պետություն է, Թուրքիայի ու Ադրբեջանի պես թշնամի չէ (տակավին): Սակայն միթե պարզ չէ, որ նման «բարեկամական» վերաբերմունքի դիմաց Ղազախստանը ձգտելու է ակտիվացնել  իր մասնակցությունն առնվազն միջանցքի խնդրի լուծման գործում՝ հօգուտ Մեծ Թուրանի ամբողջականացման: Պետք լինի, Ադրբեջանով անասնակեր էլ կուղարկի Էրմանիստան…

Հետևելով թուրքական աշխարհի հետ մերձենալու այս տոնախմբության ընթացքին, ինձ համար, որպես արցախյան պատերազմի վետերանի, կարևորվում էր մի հարցադրում՝ Փաշինյանը Տոկաևի հետ ունեցած զրույցներում շոշափե՞լ է Բաքվի հայ պատանդներին ազատ արձակելու խնդիրը: Ի վերջո Ղազախստանի և Ադրբեջանի ցեղակից ղեկավարների հարաբերություններն առավել քան ջերմ են. Տոկաևը  մասնակցում են նաև Ղարաբաղի ներկա իսլամացման գործընթացին: Ասել է թե ցանկության դեպքում նա կարող է միջնորդ դեր խաղալ նշյալ՝ մեզ համար ողբերգություն դարձած իրողության փոփոխման մեջ»: