Մեր հայրենիքը նման է հալվող մոմի (հայ ժողովրդի, վերնախավի և լրագրողների անելիքները)

Սիրելի՛ հայրենակիցներ,

ես ձեզ հետ խոսում եմ որպես սփյուռքահայ, ով Հայաստանի հարցերը դիտարկում է դրսից, որպես Իրանում ապրող հայ, ով ամենասերտ հուզական և զգայական կապն ունի Հայաստանի հետ, ինչպես նաև ինձ վրա դրված պարտականության պատճառով (ես ամեն օր ներգրավված եմ տարածաշրջանի և հատկապես Հայաստանի քաղաքական հարցերում)։

Մինչև Իսրայելի և Միացյալ Նահանգների կողմից Իրանի դեմ պարտադրված 12-օրյա պատերազմը, մենք միշտ հույս ունեինք, որ Բաքվի կողմից մեր երկրի և Սյունիքի մարզի վրա հնարավոր հարձակման դեպքում Իրանը ուժային միջամտություն կցուցաբերի և կկանխի այն։ Սակայն Իրանի շուրջ տեղի ունեցած պատերազմական իրադարձությունները և հայ պաշտոնյաների վերջին հայտարարությունները Բաքվի բոլոր պայմանները ընդունելու մասին ստիպեցին այս հույսը մարել և վախենալ այն փոխարինելու համար։ Որովհետև, ինչպես բազմիցս ասել եմ, եթե Փաշինյանը հրաժարվի ամեն ինչից մի կտոր թղթի միջոցով, ի՞նչ կարող է անել Իրանը։

Սիրելի՛ հայրենակիցներ,

այսօր մեր երկրում տիրող իրավիճակը շատ տխուր է։ Սակայն մենք տեսնում ենք, որ հայ ժողովուրդը դեռևս անտարբեր է, իսկ քաղաքական վերնախավը զբաղված է անիմաստ քննարկումներով։ Դեպքեր, որոնք լավագույն նվերն են այս դավաճան պաշտոնյաներին՝ իրենց անավարտ գործը ավարտի հասցնելու համար։

Փաշինյանի և նրա թիմի ապակառուցողական քաղաքականության հետևանքների մասին շատ բան է ասվել, և ես դրանց վրա կանգ չեմ առնի, միայն կնշեմ, որ Բաքվի կողմից մինչ օրս խաղաղության համաձայնագիր չստորագրելու միակ պատճառը Բաքվի ռեժիմի վախն է հայկական գենի զարթոնքից, և այդ պատճառով էլ նրանք Փաշինյանի միջոցով առճակատման են գնում Հայոց առաքելական եկեղեցու, ազգայնական ուժերի դեմ և պահանջում են Հայաստանի սահմանադրության փոփոխությունը։

Սիրելի՛ հայրենակիցներ,

որպես ազգ, մենք պարտավոր ենք ոտքի կանգնել և խափանել մեր թշնամիների այս վաղեմի ցանկությունը, քանի որ մենք պարտականություն ունենք մեր հայրենիքի մոմը վառ պահել ապագա սերունդների համար։

Նախ և առաջ, որպես ազգ, մենք պետք է ժամանակավորապես մոռանանք անցյալը, ժամանակավորապես, որովհետև, ես էլ իմ շատ  հայրենակիցների պես դժգոհ եմ  նախորդ կառավարությունների թերություններից և անտեղի գործողություններից, բայց այսօր դրա ժամանակը չէ։

Որովհետև այսօր մեզ անհրաժեշտ է ազգային հաշտեցում։ Եվ այս ազգային հաշտեցումը հնարավոր չի լինի, եթե բոլոր կուսակցությունները, քաղաքական էլիտաները և նախկին նախագահները մի կողմ չդնեն իրենց բոլոր թշնամանքներն ու բարդույթները և չհայտնվեն մեկ շրջանակում։

Բնականաբար, եթե սա տեղի ունենա, քաղաքական էլիտաները կարող են անել ամեն ինչ՝ այս դավաճան կառավարությանը հեռացնելու համար։

Բայց ո՞րն է սովորական մարդկանց, սփյուռքահայերի և հասարակության այլ շերտերի, և  հատկապես հայ լրագրողների պարտականությունը։

Որպես սովորական մարդիկ և ազգ, մենք պետք է նախ ժամանակավորապես մի կողմ թողնենք անձնական, ընտանեկան և սոցիալական թշնամանքները։

Երկրորդ՝ մի կողմ թողնենք եվրոպական ֆետիշը։ Այնտեղ մեզ ոչ ոք չի սպասում։ Մենք պետք է դիմենք հայկական ֆետիշին։

Երրորդ՝ ինչպես մեր հավերժական հայկական խորհրդանիշ Արարատ լեռը, որը երբեք չի խոնարհվել փոթորիկների, ցրտի ու ձյան առջև և եղել է մեր երկրի բարոյական պաշտպան, եկեք մենք էլ ոտքի կանգնենք և զորավիգ լինենք ազգային արժեքներին, ինչպիսիք են հայոց լեզուն, մշակույթը և եկեղեցին։

Բայց ո՞րն է հայ լրագրողների պարտականությունը։

Հայ լրագրողները պետք է բոյկոտեն այս պաշտոնյաների բոլոր մամուլի ասուլիսները և կառավարության ու խորհրդարանի միջանցքներում այդ օրվա հանդիպումների արդյունքների մասին պաշտոնյաներին անիմաստ հարցեր տալու փոխարեն, որոնք միայն ծառայում են մամուլում նրանց դերի ընդգծմանը, անեն հետևյալը.

1. օգտագործել յուրաքանչյուր հնարավորություն՝ նրանց հիշեցնելու կառավարության 2021 թվականի նախընտրական խոստումների մասին,
2. օգտագործել յուրաքանչյուր հնարավորություն՝ նրանց հարցնելու Բաքվում բանտարկված հայ բանտարկյալների մասին,
3. օգտվել յուրաքանչյուր հնարավորությունից և կրկին ու կրկին հարցնել այս պաշտոնյաներին. ո՞ւմ թույլտվությամբ և ի՞նչ օրենքով եք Պրահայում ճանաչել հազարամյա հայկական Արցախը որպես Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության մաս,
4. ո՞վ և ի՞նչ օրենքով է ձեզ թույլ տվել Գորիս-Կապան ճանապարհի 21 կիլոմետրը նվիրաբերել Բաքվին,
5. ո՞վ և ի՞նչ օրենք թույլ տվեց ձեզ հրաժարվել հայկական ինքնիշխան տարածքի 250 քառակուսի կիլոմետրից,
6. ո՞վ թույլ տվեց ձեզ առանց հանրաքվեի զիջել Տավուշի մարզի տարածքները,
7. ինչո՞ւ չեք հրապարակում խաղաղության պայմանագրի այն 17 կետերը, որոնց վերաբերյալ, ինչպես պնդում եք, համաձայնություն է ձեռք բերվել,
8. օգտագործել յուրաքանչյուր հնարավորություն՝ անվտանգության և դատական մարմիններին հիշեցնելու համար, որ դուք ծառայում եք Հայաստանին և հայ ժողովրդին, այլ ոչ թե այս քաղաքական ծաղրածուներին,
9. հրապարակել գործող պաշտոնյաների կոռուպցիայի վերաբերյալ փաստաթղթերը և ուղարկեք նրանց դատարաններ,
10. օգտագործել յուրաքանչյուր հնարավորություն՝ հայ դիվանագետներին և դեսպաններին հարցնելու, թե ինչ են անում տարբեր երկրներում։

Վերջապես, այս գործողություններով իշխանություններին դրեք դժվարին իրավիճակում, որպեսզի նրանք ստիպված լինեն արձագանքել։

Իսակ Հունանեսյան 

Կովկասի և Թուրքիայի հարցերով հետազոտող